Keith Philip George Allen (* 2. czerwca 1953 r. w Llanelli, Walia, Wielka Brytania) to walijski komik, muzyk, piosenkarz, autor tekstów, aktor i prezenter telewizyjny. Jest ojcem piosenkarki Lily Allen i aktora Alfiego Allena. Jego brat to reżyser Kevin Allen. Allen jest żonaty z aktorką Tamzin Malleson.
[KONIEC]
Keith Allen jest synem oficera Królewskiej Marynarki Wojennej Edwarda Charlesa Owenina. Urodził się w hrabstwie Carmarthenshire w Walii. Pierwsze lata spędził w pobliżu Swansea i na Malcie, ale większość dzieciństwa w Gosport w hrabstwie Hampshire, podczas gdy ojciec w tym czasie służył w Portsmouth. W wieku lat 11 Allen został wysłany do szkoły z internatem w Brentwood (Essex), ponieważ jego ojciec został wysłany na misję do Singapuru. Jednak po dwóch latach uległ relegacji. W wieku 15 lat trafił do poprawczaka, po tym jak został kilkukrotnie złapany na kradzieży. W połowie lat osiemdziesiątych Allen odbył 21-dniową karę więzienia w więzieniu Pentonville, po tym jak został uznany winnym zniszczenia mienia w klubie Sansibar w Covent Garden. Allen ma sześcioro dzieci z czterema kobietami. Z jego pierwszego małżeństwa z Alison Owen pochodzą piosenkarka Lily Allen i aktor Alfie Allen. W 1997 poślubił swoją drugą żonę Nirę Park.
Obecnie Allen mieszka z aktorką Tamzin Malleson. Mają wspólną córkę, aktorkę dziecięcą Teddie-Rose Malleson-Allen. Keith Allen mieszka w pobliżu Stroud w Gloucestershire, gdzie w 2017 roku wraz z żoną otworzył restaurację w amerykańskim stylu.
Keith Allen w latach siedemdziesiątych pracował w różnych zawodach, w tym jako pracownik sceniczny w 1976 roku, zwolniony po sabotowaniu reżyserii Chorus-Line Maxa Bygravesa w Palace Theatre i stawanie nagim na scenie. Taką pewność siebie na scenie Allen wypracował sobie w czasach, gdy był komikiem występującym przed zespołami rockowymi, takimi jak The Clash.
Keith Allen wystąpił w ponad 120 filmach i serialach, w tym "A Very British Coup" oraz "Making Out". W latach 80. przełomem w jego karierze okazał się serial "The Comic Strip Presents...". Do odcinków z Allenem szczególnie wartych uwagi należą "The Bullshitters" (parodia serialu "Die Profis") i "The Yob" (parodia filmu "Die Fliege"), którego współautorem był Allen. Allen grał zarówno role poważne, jak i komediowe. Przez krótki czas Allen miał własny komediowy program "I Love Keith Allen" w Galaxy Channel. (***)
[START] W 1992 roku otrzymał rolę w nowej wersji serii „Carry On” Mach’s nochmal, Columbus, gdzie Allen grał Pepiego, więźnia. W 1993 roku Allen pojawił się w roli Johna Petera Barriego w odcinku „Inspector Morse” „The Day of the Devil” i zagrał Jacka Doyle’a w „Young Americans – Todesspiele”. W 1994 roku Allen został obsadzony w ekranizacji BBC „Martin Chuzzlewit”, w której zagrał Jonasza Chuzzlewita we wszystkich sześciu odcinkach. Potem pojawił się w filmach takich jak „Małe morderstwa między przyjaciółmi”, „Przeciwko fali” i „Trainspotting – Nowi bohaterowie”. [KONIEC]
W 2000 roku Allen wystąpił w dwóch sztukach Harolda Pintera w teatrze Almeida, gdzie zagrał główną rolę Lamberta w Celebration i pana Sandsa w The Room. Obie sztuki zostały ponownie wystawione w lipcu 2001 roku na festiwalu w Lincoln Center. W 2001 roku Allen zagrał rolę „rozwiązywacza problemów” w jednym z odcinków serialu Murder in Mind, a w 2004 roku pojawił się w Black Books jako pokerzysta Dave „Mouse Ears” Smith. W 2002 roku Allen zagrał londyńskiego wydawcę muzycznego Rogera Amesa w filmie 24 Hour Party People, opowiadającym o rozwoju sceny muzycznej w Manchesterze od końca lat 70. do 1997 roku. Głównym tematem jest powstanie wytwórni muzycznej Factory Records i zaangażowanych w nią zespołów. Po tym wystąpił w filmach takich jak Agenta Cody’ego Banksa 2: Misja w Londynie i serialu szpitalnym Bodies, w którym Allen wcielił się w sarkastycznego, ale mimo to sympatycznego konsultanta położniczego. W latach 2006-2009 Allen grał szeryfa Nottingham w dramatycznym serialu BBC Robin Hood.
[START] Jego kontrowersyjny film dokumentalny Unlawful Killing (tłum. „bezprawna/nielegalna śmierć”), który traktuje o okolicznościach śmierci Lady Di i który krytykuje członków rodziny królewskiej, został pokazany na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w 2011 roku. Allen argumentował, że brytyjskie i francuskie władze zatuszowały niewygodne fakty dotyczące wypadku. Odmówił także dokonania 87 cięć, których zażądali prawnicy, aby film mógł zostać wydany w Wielkiej Brytanii.
Pracę w dużej mierze sfinansował Mohamed Al-Fayed, ojciec partnera Diany, Dodiego Al-Fayeda, który zginął w wypadku w Paryżu w 1997 roku. Krytykę i rozgłos wywołały oprócz różnych tez i teorii również pokazane po raz pierwszy zdjęcia umierającej Diany Spencer.
[KONIEC]
Allen prowadził program telewizyjny „Whatever You Want” i prezentował wiele dokumentów telewizyjnych dla producenta telewizyjnego „Associated-Rediffusion Television Productions”. Później prowadził „Will Burn in Hell”, program wyemitowany na Channel 4, w którym Allen między innymi przedstawiał kontrowersyjny Kościół Baptystów Westboro pod kierownictwem Freda Phelpsa i rozmawiał z różnymi członkami Kościoła i rodziną Phelpsa. Ponadto Allen zaprezentował „Manchester Passion”, współczesną opowieść o ostatnich godzinach życia Jezusa w Wielki Piątek, 14 kwietnia 2006 roku. W tym samym roku Allen zaprezentował ostatni wywiad szefa kuchni telewizyjnego Keitha Floyda, który przypadkowo został wyemitowany w dokumencie wieczorem, gdy Floyd zmarł w wyniku ataku serca.
Allen był członkiem londyńskiego zespołu punkowego „The Atoms” w latach 70.
i później w „Fat Les”, zespole, w którym znaleźli się również artysta Damien Hirst i basista Blur, Alex James. (Dla Blur Allen wyprodukował w 1995 teledysk do ich piosenki „Country House”).
W 1980 roku Allen zagrał diabła w krótkometrażowym filmie zatytułowanym Meteor Madness, w którym wystąpił londyński zespół psychobilly The Meteors. Film ten wyświetlano w kinach jako przedfilm do musicalu Dance Craze, który miał premierę w lutym 1981 roku. Był to jedyny raz, kiedy wyświetlono Meteor Madness, a do tej pory nigdy nie został wydany na kasecie wideo ani na DVD. Allen był również blisko związany z zespołem New Order, którego video do utworu „Ruined In A Day” z 1993 roku wyreżyserował. Napisał dla nich utwór „World in Motion” i okazjonalnie występował z nimi na żywo, w tym na ich głównym występie na Reading Festival w 1998 roku.
Allen brał udział w wielu płytach związanych z piłką nożną, w tym „England's Irie“ Black Grape i napisał teksty do „Vindaloo“" Fat Les. Skomponował także piosenkę „On Me Head, Son“ do filmu Mike Bassett: England Manager, która jednak przypisana została Sporting Les na albumie ze ścieżką dźwiękową.
Keith Allen w bazie IMDb