Juliette Adam (z domu Lamber(t), 4 października 1836 w Verberie; zm. 23 sierpnia 1936 w Callian) była francuską pisarką, polemistką, republikańską salonnière i działaczką na rzecz praw kobiet.
Juliette Adam była córką wiejskiego lekarza Jeana-Louisa Lamberta.
W 1852 roku poślubiła prawnika Alexisa La Messine. Po jego śmierci w 1867 r., w 1868 r. poślubiła Antoine'a Edmonda Adama (1816-1877), który również był prawnikiem i deputowanym lewicy republikańskiej, założył Crédit foncier (kredyt ziemski), był prefektem policji od 1870 r., a później dożywotnim senatorem. Od 1904 r. do śmierci w 1936 r. mieszkała w wiejskiej posiadłości w Gif-sur-Yvette. Zmarła w wieku prawie stu lat podczas wakacji w Callian na południu Francji.
W 1858 r. Juliette Adam opublikowała książkę Idees antiproudhoniennes sur l'amour, la femme et le marriage, w której broniła Daniela Sterna (Marie d'Agoult) i swojej wieloletniej przyjaciółki George Sand.
W latach 70. XIX wieku otworzyła salon w Paryżu, który regularnie odwiedzali Adolphe Thiers, Léon Gambetta i inni republikańscy i liberalni politycy i pisarze, którzy sprzeciwiali się konserwatywnej reakcji Trzeciej Republiki Francuskiej. Temu samemu celowi służyło czasopismo Nouvelle Revue, które założyła w 1879 r. i wydawała przez pierwsze osiem lat jego istnienia, zachowując decydujący wpływ na jego kierownictwo aż do 1899 roku. Publikowała w nim teksty Paula Bourgeta, Pierre'a Loti i Guya de Maupassanta. W 1896 roku opublikowała powieść Octave'a Mirbeau Le Calvaire.
Pisała artykuły na temat polityki zagranicznej, w których często i nieustannie atakowała Bismarcka i domagała się zemsty za klęskę w wojnie francusko-pruskiej w latach 1870-1871. Opowiadała się za sojuszem między Francją a Rosją. Podczas Afery Dreyfusa agitowała przeciwko Dreyfusowi i jego obrońcom. Na przełomie wieków była członkiem Ligue de la patrie française, która została założona jako ruch przeciwko Dreyfusowi. Wspierała ultraprawicową Action française i walczyła z rzekomymi "tajnymi mocami" międzynarodowego żydostwa, marksizmu i masonerii.
Została zaproszona przez Georges'a Clemenceau, ówczesnego premiera Francji, do podpisania traktatu pokojowego w Wersalu po I wojnie światowej.
W 1882 roku Juliette Adam nabyła posiadłość Notre-Dame Abbey w Gif-sur-Yvette i założyła tam filię swojego popularnego paryskiego salonu. W 1890 roku otworzyła salon, który wcześniej był zarezerwowany dla wybranych mężczyzn, dla kobiet i całego paryskiego społeczeństwa.
Najbardziej znaną powieścią Adam jest Paienne, opublikowana w 1883 roku. Jej wspomnienia Mes premieres armes litteraires et politiques (1904) i Mes sentiments et nos idees avant 1870 (1905) zawierają między innymi wiele interesujących ciekawostek na temat jej szanowanych i wysoko postawionych współczesnych.
Juliette Adam nieświadomie lub błędnie przypisywano autorstwo serii artykułów La Societé Berlinoise, złośliwych krótkich opisów niemieckiego cesarza, jego rodziny i całego berlińskiego establishmentu, które ukazały się w Nouvelle Revue pod pseudonimem Comte Paul Vasili. Chociaż Adam działał jako redaktor, tekst został napisany przez Katarzynę Radziwiłł.
Idées antiproudhoniennes sur l'amour, la femme et le mariage, 1858
Laide, 1878
Grecque, 1879
Païenne, 1883
Le roman de mon enfance et de ma jeunesse. Paris, Alphonse Lemerre, 1902-1910, 7 vol.misattributionHof und Gesellschaft in Berlin 1884 : Das Skandalbuch aus Frankreich von Graf Paul Vassili. Berlin : Berlin Story, 2006
Sigrid Lambertz: The "femme de lettres" in the "Second Empire" : Juliette Adam, André Léo, Adèle Esquiros and their confrontation with the female role model in the 19th century. St. Ingbert : Röhrig, 1994, ISBN 3-86110-051-7 Dostęp: Saarbrücken, Univ., Diss., 1994
Saad Morcos: Juliette Adam. Le Caire, 1961
Michael Hagemeister: The "Protocols of the Elders of Zion" on trial. Proces berneński 1933-1937 i "antysemicka międzynarodówka". Zurich : Chronos, 2017, ISBN 978-3-0340-1385-7, krótka biografia s. 511.