Jan Brunon Bułhak (* 6 października 1876 w Ostaszynie koło Nowogródka; † 4 lutego 1950 w Giżycku) był starym mistrzem polskiej sztuki fotograficznej.
Bułhak studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Dopiero około 1905 roku otrzymał od żony prosty aparat fotograficzny i zaczął fotografować jako laik. Za namową Ferdynanda Ruszczyca hobby to stało się wkrótce jego głównym zajęciem. W 1912 roku przyjechał do Drezna, by studiować pod kierunkiem Hugo Erfurtha.
Po ukończeniu studiów wrócił do Wilna i zaczął fotografować krajobrazy i pejzaże miejskie. W 1919 r. został mianowany profesorem w Katedrze Fotografii na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
W 1927 roku założył Wileński Klub Fotograficzny. Bułhak był krytykowany przez krytyków sztuki awangardowej jako konserwatysta, ale tworzył klasycznie ponadczasowe fotografie. Do dziś są one niezastąpionymi dokumentami okresu przedwojennego. Bułhak mieszkał w Wilnie do 1945 roku, kiedy to został zmuszony do opuszczenia miasta i przeniesienia się do Warszawy. W Wilnie jego kolekcja około 50 000 szklanych negatywów padła ofiarą płomieni podczas zdobywania miasta przez wojska sowieckie.
W wieku 70 lat zaczął dokumentować ruiny Warszawy. W 1947 roku został współzałożycielem Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF). Zmarł cztery lata później podczas fotograficznej podróży po Mazurach.
Jego syn Janusz (* 27 kwietnia 1906; † 15 maja 1977) studiował w Konserwatorium Wileńskim, został kompozytorem, a także fotografem.