Eliashiv Ben-Horin (hebr. אלישיב בן-חורין; * 4 września 1921 w Sosnowitz, Polska; † 2 czerwca 1990) był izraelskim dyplomatą.
Urodzony w Sosnowitz jako syn handlarza maszynami Friedmanna, Eliashiv Ben-Horin dorastał w Beuthen na Górnym Śląsku. W 1935 r. rodzina Friedmannów wyemigrowała do Palestyny i osiedliła się w Hajfie. Ben-Horin studiował prawo na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. W latach 1942-1946 służył w armii brytyjskiej. Następnie studiował na Uniwersytecie Londyńskim, gdzie uzyskał tytuł licencjata prawa. W latach 1948-1950 służył w izraelskich siłach zbrojnych.
Od 1950 r. Ben-Horin pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, gdzie zajmował różne stanowiska, w tym asystenta dyrektora, a następnie dyrektora Departamentu Azji i Afryki Ministerstwa Spraw Zagranicznych w latach 1955-1960. W latach 1960-1963 Ben-Horin był ambasadorem Izraela w Birmie, a także ambasadorem nierezydentem w Nepalu i wysłannikiem nierezydentem na Cejlon. Następnie został ambasadorem w Wenezueli w latach 1963-1967 i ambasadorem nierezydentem na Jamajce oraz w Trynidadzie i Tobago. W latach 1967-1968 Ben-Horin był dyrektorem Wydziału Ameryki Południowej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Po dalszych działaniach w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w 1970 r. został ambasadorem w Niemczech, zastępując Ashera Ben-Natana. Stanowisko to piastował do 1974 r., kiedy to miało miejsce wzięcie zakładników w Monachium. Następnie Ben-Horin został szefem Stałego Przedstawicielstwa Izraela przy Wspólnocie Europejskiej w Brukseli w latach 1974-1978, a także był akredytowany jako ambasador w Belgii i Luksemburgu.
Ben-Horin został później ambasadorem w Kanadzie w 1984 roku. Jego następcą na tym stanowisku został Israel Gur-Arieh w 1989 roku.
Eliashiv Ben-Horin w: Internationales Biographisches Archiv 06/1975, 27 stycznia 1975, w Archiwum Munzingera (początek artykułu swobodnie dostępny)
The Man Called Peace : Encounters, Texts, Images for Shalom Ben-Chorin. Zredagował i wstępem opatrzył Heinz M. Bleicher. Gerlingen : Bleicher, 1983