Antoni Baraniak (ur. 1 stycznia 1904 r. w Sebastianowie; zm. 13 sierpnia 1977 r. w Poznaniu) był arcybiskupem archidiecezji poznańskiej. Wcześniej był sekretarzem Prymasa Polski Augusta Kardynała Hlonda SDB i Stefana Wyszyńskiego, następnie biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej.
Baraniak urodził się w polskiej wsi w województwie poznańskim. Uczęszczał do szkoły podstawowej, a od 1917 r. do gimnazjum prowadzonego przez Salezjanów Księdza Bosko w Oświęcimiu. W 1920 r. wstąpił do nowicjatu salezjańskiego i 28 lipca 1921 r. złożył śluby zakonne. Następnie studiował filozofię w Krakowie. 3 sierpnia 1930 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa krakowskiego Adama Stefana Sapiehy, a w 1939 r. ojcowie Hlond i Baraniak udali się do Rzymu, by pod opieką Stolicy Apostolskiej potępić przed światem niemiecką agresję na Polskę. Pod naciskiem Niemców zostali zmuszeni do opuszczenia Rzymu w 1940 roku. Do 1943 r. schronili się przed Niemcami w Lourdes, które znajdowało się w nieokupowanej części Francji (zone libre). O. Baraniak został tam jednak wytropiony przez gestapo, ale udało mu się uniknąć aresztowania. Po zajęciu całej Francji, Hlond i Baraniak zostali umieszczeni w opactwie Hautecombe, gdzie Baraniak pozostał do 1945 roku, podczas gdy kardynał Hlond został internowany w Niemczech w 1944 roku. Po wojnie Baraniak został mianowany sekretarzem i kapelanem arcybiskupa Wyszyńskiego.
W dniu 26 kwietnia 1951 r. ks. Baraniak został mianowany biskupem pomocniczym w Gnieźnie z biskupstwem tytularnym Teodozjopolis w Armenii, nieistniejącej już stolicy biskupiej w dzisiejszym Erzurum. W dniu 8 lipca 1951 r. został konsekrowany na biskupa przez arcybiskupa Wyszyńskiego. 30 maja 1957 r. Stolica Apostolska mianowała go arcybiskupem poznańskim. Od września 1953 r. do 1956 r. biskupi Baraniak i Wyszyński byli więzieni na Mokotowie, ponieważ reżim komunistyczny w "Polsce Ludowej" chciał przeciwdziałać umacniającemu się Kościołowi rzymskokatolickiemu. Tutaj biskup był maltretowany i poddawany wielu przesłuchaniom w ciągu 27 miesięcy uwięzienia. W 1962 r. Baraniak wraz z 15 innymi polskimi biskupami wziął udział w Soborze Watykańskim II w Rzymie.
Baraniak wyraził wówczas dezaprobatę dla uzgodnionych tam reform. Uważał, że mogą one doprowadzić do zamieszania wśród wiernych. W 1965 roku podpisał apel polskich biskupów do ich niemieckich odpowiedników o pojednanie. List został napisany z okazji tysięcznej rocznicy chrystianizacji Polski w 1966 r. i wzywał do zapomnienia o niefortunnej przeszłości w polsko-niemieckiej historii i do kontynuowania zimnej wojny, ale do rozpoczęcia dialogu.
Arcybiskup Baraniak zmarł na raka i został pochowany w krypcie katedry św. Piotra i Pawła w Poznaniu. Ówczesny arcybiskup Krakowa Karol Józef Wojtyła, który później został papieżem Janem Pawłem II, był również obecny na jego pogrzebie.
List pasterski. Poznań 1957, OCLC 864857592. (List pasterski z 1957 r.)
Calendarium simplex et perpetuum: secundum declarata Concilii Vaticani II: memoriale scriptum: Commissionum Sedis Apostolicae discussioni propositum. Pontificium Collegium Polonorum, Rom 1965, OCLC 66295603.
Über die Stellung der Orden in der Kirche und in der modernen Welt. Posen 1969, OCLC 830160962.
mit Alfred Kotlarski und anderen: Gott unser Vater. St. Adalberts Buchhandlung, Posen 1978, OCLC 830340136.
Ludwik Bielerzewski: Im Dienste der Posener Kirche. Ksiega pamiątkowa na 70-lecie urodzin Arcybiskupa Metropolity dr Antoni Baraniaka. St. Adalbert's Bookshop, Posen 1974, OCLC 169990743.
Metropolita Poznańska Fried̨zu Erzbischof Dr. Antoni Baraniak zum 25. Jahrestag seiner episkopalen Sakra. Verlagsinstitut "Nasza Przeszłość", Krakau 1976, OCLC 691652791 (Schrift zum 25. Jahrestag seiner Bischofsweihe).
Marian Przykucki: Erzbischof Antoni Baraniak. Bohater Kościoła i Ojczyzny (= Zeszyty Spotkania KIK-owskich w Hamburgu. 4.) St. Adalbert's Bookshop, Posen 2003, ISBN 83-7015-653-3.
Zygmunt Zieliński: Vom Gefängnis auf den Erzbischofssitz. Erzbischof Antoni Baraniak, 1904-1977, Wydawnictwo Poznańskie, Posen 2010, ISBN 978-83-7177-779-0.