Andrew Adams (* 7 stycznia 1736 w Stratford, Kolonia Connecticut; † 26 listopada 1797 w Litchfield, Connecticut) był brytyjsko-amerykańskim prawnikiem, prawnikiem i przywódcą politycznym w Litchfield, Connecticut podczas wojny o niepodległość. Był także delegatem Connecticut do Kongresu Kontynentalnego, a później prezesem Sądu Najwyższego Connecticut.
Adams uczęszczał na Uniwersytet Yale, który ukończył w 1760 roku. Następnie studiował prawo u swojego ojca i praktykował w Stamford. W 1772 roku został mianowany królewskim prokuratorem hrabstwa Litchfield. Przeprowadził się do Litchfield w 1774 roku, gdzie mieszkał aż do śmierci.
Wraz z powstaniem ruchu niepodległościowego Adams został członkiem Komitetu Bezpieczeństwa Connecticut. W latach 1776-1781 zasiadał w Izbie Reprezentantów Connecticut, gdzie w latach 1779-1780 zastąpił Titusa Hosmera na stanowisku marszałka. Adams służył jako pułkownik w milicji Connecticut podczas wojny o niepodległość. Został również powołany do 2. Kongresu Kontynentalnego w 1778 roku, gdzie podpisał Artykuły Konfederacji.
W 1789 roku został powołany do stanowej Rady Wykonawczej jako sędzia Sądu Najwyższego Connecticut. Następnie w 1793 r. został mianowany sędzią naczelnym Connecticut, które to stanowisko piastował aż do śmierci w Litchfield w 1797 roku. Został tam następnie pochowany na Cmentarzu Wschodnim.
Andrew Adams był synem Samuela (1703-1788) i Mary Fairchild Adams (1698-1803). Jego ojciec praktykował prawo w Stratford i był sędzią w hrabstwie Fairfield.