Alfred Jahn (* 22 kwietnia 1915 w Kleparowie koło Lwowa; † 1 kwietnia 1999 we Wrocławiu) był polskim geografem, geomorfologiem, badaczem polarnym i rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego.
Alfred Jahn uzyskał dyplom Uniwersytetu Lwowskiego w 1937 roku. W tym samym roku wziął udział w pierwszej polskiej wyprawie na Grenlandię Zachodnią, zorganizowanej przez Aleksandra Kosibę, co dostarczyło mu materiału do pracy doktorskiej "Badania nad strukturą i temperaturą gleb w Zachodniej Grenlandii", którą ukończył w 1939 r.
Jahn przetrwał niemiecką okupację Polski w latach 1939-1945, pracując jako pracownik Rudolfa Weigla w Instytucie Badań nad Tyfusem i Wirusami we Lwowie i pomagając Weiglowi w jego pracach nad szczepionkami przeciw tyfusowi poprzez "karmienie" zakażonych wszy swoją krwią (jako "karmiciel wszy"). Praca nad szczepionkami została uznana przez niemieckich okupantów za "niezbędną dla działań wojennych".
Po II wojnie światowej pracował najpierw na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie, a następnie na wznowionym Uniwersytecie Wrocławskim z wieloma byłymi wykładowcami Narodowego Uniwersytetu Iwana Franki we Lwowie. W latach 50. kontynuował badania polarne i brał udział w wyprawach na Spitsbergen i do Polskiej Stacji Polarnej w Hornsundzie.
Prowadził również badania na Syberii, Alasce i obszarach Skandynawii, co czyni go jednym z czołowych badaczy polarnych na świecie. W 1962 r. został mianowany rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego.
W 1968 r. Alfred Jahn zdecydował się wesprzeć studenckie protesty przeciwko komunistycznej cenzurze jako rektor Uniwersytetu Wrocławskiego. W rezultacie stracił pracę. Podobny los spotkał go, gdy wypowiedział się przeciwko polityce rządu Jaruzelskiego podczas stanu wojennego w Polsce w 1982 roku (1981-1983). W 1972 roku założył "Klub Polarny Polskiego Towarzystwa Geograficznego" i był jego pierwszym prezesem do 1982 roku.
W 1991 r. Jahn opublikował swoje wspomnienia: "Z Kleparowa w szeroki świat". Alfred Jahn był członkiem Polskiej Akademii Nauk, Norweskiej Akademii Nauk i Niemieckiej Akademii Nauk Leopoldina (1977), a także doktorem honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego (1985), Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (1986) i Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (1990). W 1994 roku został odznaczony Medalem Albrechta Pencka.