Aleksy Antkiewicz (* 12 listopada 1923 w Katlewie koło Nowego Miasta Lubawskiego; † 3 kwietnia 2005 w Gdańsku) był polskim bokserem. Zdobył srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 r. i brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 1948 r., odpowiednio w wadze piórkowej i lekkiej.
Antkiewicz przyjechał do Gdyni z rodzicami w wieku trzech lat. Zaczął tam boksować w 1938 roku w klubie sportowym Belekitni Gdynia, a rok później przeszedł do WKS Flota Gdynia. Jego trenerem był Matuszewski, a jednym z partnerów treningowych Zygmunt Chychła.
Wkrótce potem jego kariera sportowa dobiegła końca, ponieważ po inwazji niemieckiego Wehrmachtu na Polskę został deportowany na tzw. terytorium Rzeszy i zmuszony do przymusowej pracy w pociągu budowlanym. W 1945 r. został wyzwolony przez VII Armię USA w Burghausen i powrócił do Gdyni. Natychmiast zaczął tam ponownie boksować i w 1947 r. po raz pierwszy został mistrzem Polski w wadze piórkowej. Kolejne tytuły mistrza Polski zdobywał w latach 1948, 1949, 1950, 1951 i 1954 w kategoriach piórkowej i lekkiej. Kluby bokserskie, w których boksował w swojej drugiej karierze to Grom Gdynia, Korwica Gdynia, MKS Gdynia i Gwardia Gdańsk.
Antkiewicz brał udział w Mistrzostwach Europy w boksie amatorskim w Dublinie w 1947 roku, Oslo w 1949 roku i Mediolanie w 1951 roku. Na tych trzech imprezach nie zdobył żadnego medalu. Ze względu na słabe źródła nic nie wiadomo o jego dokładnym występie na tych mistrzostwach.
W 1948 roku Antkiewicz startował w wadze piórkowej na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie. Pokonał Leona Traniego z Filipin, Kevina Martina z Irlandii i Bung Nan-Su z Korei Południowej, po czym w półfinale przegrał na punkty z Włochem Ernesto Formentim. W walce o brązowy medal, w której boksował po raz ostatni, pokonał Francisco Nuneza z Argentyny.
W 1952 roku po raz drugi wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach. Startował tam w wadze lekkiej i wygrał na punkty z Benjaminem Enriquezem z Filipin, Hansem-Wernerem Wohlersem z Niemiec i Frederickiem Reardonem z Wielkiej Brytanii, a w półfinale pokonał bez walki Gheorghe Fiata z Rumunii. W finale został nieznacznie pokonany przez Włocha Aureliano Bolognesi 2:1 na punkty, zdobywając srebrny medal.
Zdobył również brązowy medal na Mistrzostwach Europy w Warszawie w 1953 roku. Pokonał na punkty Gheorghe Fiata i Hinsona z Anglii, a w półfinale przegrał na punkty z Vladimirem Jengibaryanem ze Związku Radzieckiego.
Karierę bokserską zakończył w 1955 roku po 250 walkach. Wygrał 215 z nich, osiem zremisował, a 27 przegrał.
Antkiewicz był oficerem polskiej milicji. Szkolił się jednak również jako trener boksu i do 1989 roku był trenerem w klubach bokserskich Wybrzeże Gdańsk i Czarni Słupsk. Jego wybitnymi wychowankami byli Henryk Dampc, Hubert Skrypczak i Kazimierz Adach.
(OS = Igrzyska Olimpijskie, EM = Mistrzostwa Europy, Fe = Waga Piórkowa, Le = Waga Lekka, wówczas do 58 kg lub 60 kg wagi ciała)
1948, brązowy medal, OS w Londynie, Fe, za Ernesto Formenti, Włochy i Dennis Shepherd, RPA;
1952, srebrny medal, OS w Helsinkach, Le, za Aureliano Bolognesi, Włochy i przed Gheorghe Fiat, Rumunia i Erkki Pakkanen, Finlandia;
1953, 3. miejsce, Mistrzostwa Europy w Warszawie, Le, za Wladimirem Jengibarjanem, ZSRR i Istvanem Juhaszem, Węgry, razem z Pentti Niinivuori, Finlandia
1946 w Sztokholmie, Szwecja przeciwko Polsce, Fe, porażka w 3 rundzie z Kurtem Kreugerem,
1947 w Warszawie, Polska przeciwko ZSRR, Fe, zwycięstwo na punkty nad Iwanem Knjasowem,
1947 w Pradze, Czechosłowacja przeciwko Polsce, Fe, zwycięstwo na punkty nad Ladislavem Hudakiem,
1947 w Poznaniu, Polska przeciwko Węgrom, Fe, porażka na punkty z Lajosem Feherem,
1948 w Budapeszcie, Węgry przeciwko Polsce, Fe, zwycięstwo na punkty nad Lajosem Feherem,
1948 w Poznaniu, Polska przeciwko Czechosłowacji, Fe, porażka na punkty z Rudolfem Kellnerem,
1950 we Wrocławiu, Polska przeciwko Finlandii, Fe, zwycięstwo punktowe nad Kalevi Alanne,
1950 w Budapeszcie, Węgry przeciwko Polsce, Fe, porażka na punkty z Belą Farkasem,
1951 w Svicie, Czechosłowacja przeciwko Polsce, Le, porażka w 3. rundzie z Kubicą,
1952 w Poznaniu, Polska przeciwko Węgrom, Le, porażka na punkty z Belą Farkasem,
1952 w Warszawie, Polska przeciwko Finlandii, Le, zwycięstwo na punkty nad Erkki Pakkanenem,
1953 w Helsinkach, Finlandia przeciwko Polsce, Le, porażka na punkty z Pentti Niinivuori,
1954 we Wrocławiu, Polska przeciwko NRD, Le, zwycięstwo punktowe nad Bernhardem Schröterem
Magazyn Boxing Sport z lat 1950-1955,
Almanach Bokserski 1920-1980, opublikowany przez Deutscher Amateur-Box-Verband e.V., 1980,
Strona internetowa "www.sport-komplett.de",
Strona internetowa "www.amateur-boxing.strefa.pl",
Strona internetowa "www.olimpijski.pl"