Leszek Melchior "Lech" Drogosz (* 6 stycznia 1933 w Kielcach; † 7 września 2012 w Kielcach) - polski bokser. Był trzykrotnym amatorskim mistrzem Europy i zdobywcą brązowego medalu w wadze półśredniej na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 roku.
Leszek Drogosz dorastał w Kielcach, gdzie zaczął boksować jako nastolatek w SHL Stal Kielce w 1946 roku. Już jako junior był jednym z najlepszych polskich bokserów - dzięki swojemu ówczesnemu trenerowi, Janowi Szczygłowskiemu. Odbył praktykę w zawodzie mechanika, a następnie uczęszczał do technikum w Warszawie. Na początku lat 50. boksował w CWKS Warszawa. Później pracował w LTS Łabędy, a karierę zakończył w Błękitnych Kielce w 1968 roku.
Chociaż Leszek Drogosz nie został jeszcze mistrzem Polski w 1952 roku, wziął udział w przygotowaniach do tegorocznych Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach i był w stanie przekonać legendarnego polskiego trenera narodowego Feliksa Stamma, aby zgłosił go do kategorii piórkowej (do 57 kg wagi ciała) na Igrzyskach Olimpijskich. Swoją pierwszą walkę w Helsinkach wygrał z Pedro Galasso z Brazylii, ale w ćwierćfinale został pokonany na punkty przez Włocha Sergio Caprariego i musiał wycofać się bez zdobycia medalu.
W 1953 roku Leszek Drogosz po raz pierwszy został mistrzem Polski w wadze półciężkiej (do 63,5 kg). Dzięki temu mógł wystartować w tej kategorii wagowej na Mistrzostwach Europy w Warszawie w tym samym roku i został tam mistrzem Europy, zwyciężając między innymi Francisca Ambrusa z Rumunii w półfinale i Terry'ego Milligana z Irlandii w finale.
Dwa lata później obronił ten tytuł na Mistrzostwach Europy w Berlinie Zachodnim. Potrzebował do tego pięciu zwycięstw. Wygrał na punkty z Karlem-Heinzem Bovelethem z Republiki Federalnej Niemiec, Leopoldem Potesilem z Austrii i Bruno Ravaglią z Włoch. Następnie świętował jedno z największych zwycięstw w swojej karierze bokserskiej w półfinale, kiedy pokonał niesamowicie silnego radzieckiego mistrza Vladimira Jengibaryana. W finale zapewnił sobie zwycięstwo na punkty nad Pálem Budai z Węgier.
Na Igrzyskach Olimpijskich w Melbourne w 1956 r. Leszek Drogosz spotkał się w pierwszej rundzie z Władimirem Jengibarjanem, który zemścił się za porażkę z poprzedniego roku i pokonał Leszka Drogosza na punkty. Ten ostatni został więc wyeliminowany przedwcześnie, nie mogąc pokazać, czy byłby gotowy na medal w dalszej części turnieju.
Leszek Drogosz wystartował ponownie dopiero na Mistrzostwach Europy w Lucernie w 1959 roku w wadze półśredniej (wówczas do 67 kg). Odniósł imponujące zwycięstwo przez zatrzymanie w 2. rundzie nad Richardasem Tamulisem z ZSRR w rundzie 16. Pokonał również Andresa Navarre Moreno z Hiszpanii w ćwierćfinale i Bruno Guse z NRD na punkty w półfinale. W finale pokonał na punkty silnego Włocha Carmelo Bossiego i po raz trzeci został mistrzem Europy amatorów.
W 1960 roku Leszek Drogosz zdobył upragniony medal na swoich trzecich Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie. Pokonał na punkty Benniego Nielsena z Danii, Ghasema Vavara Kandiego z Iranu i Henry'ego Loubschera z RPA, po czym w półfinale przegrał z Jurijem Radonjakiem z ZSRR kontrowersyjnym stosunkiem głosów 2:3. To dało mu brązowy medal.
Leszek Drogosz zdobył mistrzostwo Polski w wadze półciężkiej w 1953 roku, a także był mistrzem Polski w wadze półśredniej w latach 1954, 1955, 1958, 1960, 1061, 1964 i 1967. Po Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 roku nie brał już udziału w mistrzostwach międzynarodowych.
W swojej karierze Leszek Drogosz wziął udział w 33 międzynarodowych walkach dla Polski w latach 1952-1960 i odniósł 30 zwycięstw. Te międzynarodowe walki były wysoko cenione w tamtym czasie i były szczególnie popularne wśród widzów.
Karierę bokserską zakończył w 1968 roku. Stoczył w sumie 354 walki, odniósł 340 zwycięstw i przegrał tylko 14 pojedynków.
W latach 1967-1977 Leszek Drogosz, który nosił przydomek "Bułakow", odnosił również sukcesy jako aktor filmowy. Przez wiele lat pracował również jako trener boksu w Polskim Związku Bokserskim oraz w swoim macierzystym klubie Błękitni Kielce. Jego najlepszym wychowankiem był Witold Stachurski.
(OS = Igrzyska Olimpijskie, EM = Mistrzostwa Europy, Fe = Featherweight, Hw = Semi-Welterweight, We = Welterweight, w tym czasie do 57 kg, 63,5 kg i 67 kg masy ciała)
1952 we Wrocławiu: Polska przeciwko Czechosłowacji, Fe, zwycięzca na punkty nad Jánem Zacharą
1952 w Moskwie: ZSRR vs Polska, Fe, przegrana na punkty (1:2) z Aleksandrem Fiedosiejewiczem Sassuchinem
1952 w Moskwie: Polska vs NRD, Fe, zwycięstwo na punkty nad Walterem Karnbergerem
1952 Moskwa: Polska - Czechosłowacja, Fe, zwycięstwo na punkty nad Janem Stehlikiem
1952 w Moskwie: Polska przeciwko Rumunii, Fe, porażka na punkty z Eustatiu Margaritem
1952 w Moskwie: Polska przeciwko Bułgarii, Fe, zwycięstwo na punkty nad Jordanem Gjulewem
1954 w Budapeszcie: Węgry przeciwko Polsce, Hw, zwycięstwo na punkty nad Istvanem Kisfalvi
1954 w Warszawie: Polska vs. Belgia, Hw, zwycięstwo przez techniczny nokaut w 2. rundzie nad Gabrielem Gobinem
1954 we Wrocławiu: Polska vs. NRD, Hw, zwycięstwo na punkty nad Connym Guthschmidtem
1954 Sofia: Bułgaria przeciwko Polsce, My, zwycięstwo punktowe nad Arko Sardarjanem
1954 w Sofii: Polska vs ZSRR, My, zwycięstwo na punkty nad Stanisławem Isajewem
1954 w Sofii: Polska przeciwko NRD, My, zwycięstwo punktowe nad Güntherem Müllerem
1954 w Sofii. Polska przeciwko Węgrom, My, zwycięstwo punktowe nad Andreasem Doerim
1954 w Paryżu: Francja vs Polska, My, zwycięstwo punktowe nad Michaelem Lombardetem
1954 w Antwerpii: Belgia vs Polska, My, zwycięstwo punktowe nad Jeanem Milaire'em
1954 w Katowicach: Polska przeciwko Szwecji, My, zwycięstwo punktowe nad Mauri Backmanem
1955 w Warszawie: Polska przeciwko Jugosławii, My, zwycięstwo punktowe nad Nenadem Maricem
1955 Praga: Czechosłowacja przeciwko Polsce, Zwycięzca punktowy nad Josefem Kasalem
1955 w Helsinkach: Finlandia vs Polska, Hw, zwycięzca punktowy nad Ake Kuha
1956 w Nowej Hucie: Polska vs Węgry, Hw, zwycięzca punktowy nad Belą Szakacsem
1956 w Warszawie: Polska vs. RFN, We, zwycięstwo na punkty nad Manfredem Hassem
1957 w Dortmundzie: RFN przeciwko Polsce, We, zwycięstwo punktowe nad Karl-Heinz Johannpeter
1957 w Warszawie: Polska przeciwko Finlandii, My, zwycięstwo punktowe nad Marttim Huhtalą
1957 Londyn: Anglia przeciwko Polsce, My, zwycięstwo punktowe nad B. Pennem
1957 w Budapeszcie: Węgry v Polska, wygrał na punkty z Belą Szakacsem
1958 w Łodzi: Polska przeciwko RFN, Hw, zwycięstwo punktowe nad Erwinem Rogoschem
1958 w Warszawie: Polska vs Francja, Hw, zwycięstwo na punkty nad Claude Saludenem
1958 w Bydgoszczy: Polska vs Jugosławia, Hw, zwycięstwo na punkty nad Slobodanem Viticiem
1958 w Warszawie: Polska vs Węgry, Hw, zwycięstwo na punkty nad Istvanem Juhaszem
1958 w Rostocku: NRD przeciwko Polsce, Hw, zwycięzca punktowy nad Lotharem Rödelem
1958 w Essen: RFN przeciwko Polsce, Hw, zwycięstwo punktowe nad Gerhardem Dieterem
1959 w Zagrzebiu: Jugosławia przeciwko Polsce, Hw, zwycięstwo punktowe nad Ilją Lukicem
1959 w Lublanie: Jugosławia przeciwko Polsce, Hw, porażka na punkty z Ilją Lukicem
1960 w Łodzi: Polska przeciwko RFN, Hw, zwycięstwo punktowe nad Hansem-Heinrichem Dieterem
Magazyn Boxing Sport z lat 1952-1968,
Almanach bokserski 1920-1980, opublikowany przez Deutscher Amateur-Box-Verband e.V., 1980