Afrânio Peixoto (* 17 grudnia 1876 w Lençóis; † 12 stycznia 1947 w Rio de Janeiro) był brazylijskim lekarzem, politykiem, krytykiem literackim i pisarzem.
Peixoto uzyskał doktorat z medycyny w Salvador da Bahia w 1897 roku z pracą "Epilepsja i przestępczość". Od 1907 roku wykładał medycynę sądową na Universidade Federal do Rio de Janeiro. W 1910 r. został wybrany na kadeira 7 Academia Brasileira de Letras i był współzałożycielem Academia Brasileira de Filologia, której kadeira 2 zajmował. W latach 1924-1930 był deputowanym stanu Bahia w brazylijskim parlamencie; następnie pracował jako wykładowca w Instituto Superior de Educação w Rio de Janeiro. W 1935 roku został rektorem Universidade do Estado do Rio de Janeiro.
Znany był ze swojej rywalizacji z Carlosem Chagasem i wyznawał, wbrew niemu, pogląd, że nie ma chorób tropikalnych (klimatycznych) per se; winę za rozprzestrzenianie się chorób ponoszą raczej uwarunkowania społeczne.
Rosa mística. 1900, dramat
Lufadasinistra. 1900, Narracja
A esfinge. 1911, powieść
Maria Bonita. 1914, powieść
Minha terra e minha gente. 1915
Poeira da estrada. 1918
Trovas brasileiras. 1919
José Bonifácio, o velho e o moço. 1920, Biografia
Fruta do mato. 1920
Castro Alves, o poeta e o poema. 1922
Bugrinha. 1922, powieść
Dicionário dos Lusíadas.
Camões e o Brasil. 1926
Arte poética. 1925, Esej
As razões do coração. 1925, powieść
Uma mulher como as outras. 1928, powieść
Históriada literatura brasileira. 1931
História do Brasil. 1940, eBook wydania drugiego, São Paulo 1944
Panorama da literatura brasileira. 1940
Pepitki. 1942
Obras completas. 1942, dzieła zebrane
Obras literárias. 1944, dzieła literackie zebrane, 25 tomów
Romances completos. 1962, powieści zebrane (wydane pośmiertnie)