Adolf Abraham Berman (hebr. אדולף אברהם ברמן, także Avraham Berman; * 17 października 1906 w Warszawie, wówczas w Imperium Rosyjskim; † 3 lutego 1978 w Tel Awiwie, Izrael) był polsko-izraelskim politykiem i działaczem.
Berman studiował na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał tytuł doktora filozofii. Podczas studiów dołączył do marksistowsko-syjonistycznej organizacji Poalej Syjon i opublikował dwa czasopisma, jedno w języku polskim, a drugie w jidysz.
Podczas II wojny światowej należał do kierownictwa żydowskiego podziemia w warszawskim getcie i był członkiem prezydium Komitetu Narodowego. Pełnił również funkcję sekretarza generalnego podziemnej organizacji Żegota, której celem było ratowanie Żydów przed Holokaustem, oraz organizacji pomocy dzieciom Tsentum w Warszawie.
Po wojnie został posłem na Sejm, a w 1947 r. przewodniczącym Centralnego Komitetu Żydów Polskich. Berman został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska przewodniczącego w kwietniu 1949 r., ponieważ był syjonistą. W 1950 r. wyjechał do Izraela, gdzie wstąpił do socjalistycznej partii Mapam. Po wyborach w 1951 r. został wybrany do Knesetu, ale 20 lutego 1952 r. opuścił Mapam i wraz z Arabem Rostamem Bastuni i Mosze Snehem utworzył Frakcję Lewicy. 1 listopada 1954 r. Berman wstąpił do Komunistycznej Partii Izraela (Maki) i został członkiem jej Komitetu Centralnego. Po wyborach do Knesetu w 1955 r. stracił mandat parlamentarny.
W 1961 r. Berman zeznawał w procesie przeciwko Adolfowi Eichmannowi w Izraelu. Pokazał sądowi parę dziecięcych butów, które zebrał na polach Treblinki. Był członkiem prezydium Światowej Organizacji Żydowskich Partyzantów i byłych więźniów nazistowskich.
Berman był żonaty z Barbarą Tamkin-Bermanową; jego starszy brat Jakub był uważany za prawą rękę Stalina w Polsce. Został pochowany na cmentarzu Nachalat Yitzchaq w Givʿatajim.