Stanisław Maroński (* 30 kwietnia 1825 w Gnieźnie; † 12 lutego 1907 w Hohensalza) był nauczycielem gimnazjalnym historii Polski.
Stanislaus Maronski (Stanisław Maroński) został wychowany jako konserwatywny katolik w sensie swojej polsko-etnicznej przynależności. Rodzice wysłali go w 1840 r. do gimnazjum w Tremessen w Wielkim Księstwie Poznańskim. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości zapisał się w 1847 r. na Uniwersytet Wrocławski, gdzie uczęszczał głównie na wykłady z historii, geografii, filologii i filozofii. W 1854 r. przystąpił do ustnego egzaminu pro facultate docendi (kwalifikacje nauczycielskie) przed królewską naukową komisją egzaminacyjną. Po pomyślnym ukończeniu studiów otrzymał bezwarunkowe facultate docendi. Z kwalifikacjami nauczycielskimi dla szkół średnich rozpoczął rok próbny w gimnazjum w Culm w Prusach Zachodnich, skąd w 1855 r. przeniósł się do gimnazjum w Conitz jako asystent nauczyciela przedmiotów ścisłych. Tam też poznał swoją przyszłą żonę Leocadię Grünfeld.
W 1857 r. Stanisław Maroński został mianowany trzecim pełnoetatowym nauczycielem w nowo założonym gimnazjum w Neustadt w Prusach Zachodnich. Ich syn, który urodził się 26 czerwca 1857 r. w Neustadt w Prusach Zachodnich, tradycyjnie otrzymał imię po ojcu Stanisław. Do 1863 r. przyszło na świat jeszcze czworo rodzeństwa. Kiedy Progimnazjum zostało podniesione do rangi Gimnazjum, Stanisław Maroński został awansowany na 2 starszego nauczyciela. Uczył języka polskiego, historii i łaciny. W 1872 r. złożył podanie o przejście na emeryturę z powodów zdrowotnych. Po przejściu na emeryturę przeniósł się do Poznania. Nawet po przejściu na emeryturę kontynuował działalność historyczną i opublikował kilka książek i esejów historycznych do 1884 roku. Jego żona Leokadia zmarła 14 września 1874 r. w wieku 44 lat. Pozostawiła po sobie pięcioro dzieci. Po tym ciężkim ciosie losu M. przeprowadził się z dziećmi do Neuenburga w Prusach Zachodnich w powiecie Schwetz (Wisła) w następnym roku. Jednak już w 1876 r. przeniósł swoje miejsce zamieszkania do Pelplina koło Preußisch Stargard. Ostatnio mieszkał w Hohensalza, gdzie zmarł 12 lutego 1907 r., na krótko przed osiągnięciem wieku 82 lat. Oprócz pracy naukowej i historycznej poświęcał swój wolny czas malarstwu, w szczególności portretom znanych osobistości.
Pieśń o narodzie cierpienia. Ernest Günther, Gniezno 1848, 39 s.
O Sottysach w Polsce (O urzędzie nauczyciela w Polsce 1851)
De auguribus Romanis. Druk H. Brandenburga, Neustadt w Prusach Zachodnich 1859, 26 str.
Die stammverwandtschaftlichen und politischen Beziehungen Pommerns zu Polen, bis zum Ende der ersten polnischen Herrschaft in Pommerellen, i.J. 1277. Neustadt i. W. 1866 (Online, Google).
O nawrózu Pomorzan (O nawróceniu Pomorzan 1874)
Kilka uwag lingwistyczno-historycznych i dygresji z okazji napisania przez Filipa: "Die von der Marwitz". Królewiec w Prusach 1880.
Stowianie Meklemburscy (Słowianie meklemburscy 1831)
Rozbiór krytyczny Libri Beneficiorum Jana Łaskiego 1882 r.
Gelonianie Herodota: nie naród prusko-litewski. Danziger Verlagsgesellschaft, Gdańsk 1883, 54 pp.
O zatozeniu biskupswa Lebus 1883
Obraz ekonomiczno-statystyczny archidyecezyi Gnieźnieńskiey w wieku XVI (Economic-statistical conditions of the Archdiocese of Gniezno in the XVIth century 1883), Jan Laski
Prymas (Prymas Jan Łaski 1884)
Krótka biografia Stanisława Marońskiego w Das literarische Deutschland 1887, Verlag der Album-Stiftung (Carl Hinstorff's Verlag)