Sir Ronald Forbes "Bill" Adam, 2nd Baronet, GCB, DSO, OBE (* 30 października 1885 r.; † 26 grudnia 1982 r.) był generałem armii brytyjskiej, który był między innymi komendantem Staff College Camberley w latach 1937-1938, zastępcą szefa Imperialnego Sztabu Generalnego w latach 1938-1939, dowódcą generalnym III Korpusu w latach 1939-1940, dowódcą generalnym Dowództwa Północnego w latach 1940-1941, a wreszcie Adiutantem Generalnym Sił Zbrojnych w latach 1941-1946. Po przejściu na emeryturę Adam zaangażował się w działalność różnych organizacji, w szczególności na rzecz promocji edukacji i nauki.
Adam był najstarszym synem dyrektora banku Franka Forbesa Adama, który był prezesem Banku Bombaju i został mianowany baronetem, z Hankelow Court, w hrabstwie Sussex, 15 lutego 1917 r., i jego żony Rose Frances Kemball. Jego młodszy brat Eric Forbes Adam był krykiecistą i dyplomatą, podczas gdy jego najmłodszy brat Colin Forbes Adam był zastępcą porucznika Kingston upon Hull przez kilka lat. Jego jedyna siostra, Hetty Reay Clifford Forbes Adam, została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego (MBE) 28 maja 1943 r. za zasługi jako sekretarz Kobiecej Armii Lądowej w West Sussex. Adam sam ukończył szkolenie wojskowe w Królewskiej Akademii Wojskowej Woolwich po ukończeniu prestiżowego Eton College i został awansowany na porucznika Królewskiej Artylerii Konnej i Królewskiej Artylerii Polowej 27 lipca 1905 roku. Podczas I wojny światowej służył jako oficer w armii brytyjskiej we Francji, Flandrii i Włoszech. Został odznaczony Distinguished Service Order (DSO) za zasługi wojskowe w dniu 3 czerwca 1918 roku. W latach 1920-1921 ukończył kurs w Staff College Camberley. Po awansie na tymczasowy stopień podpułkownika w dniu 1 stycznia 1923 r. został instruktorem w Staff College, a pod koniec tego stanowiska został z mocą wsteczną awansowany na majora. Po śmierci ojca, 22 grudnia 1926 r. odziedziczył tytuł 2. baroneta Adama z Hankelow Court w hrabstwie Sussex. W dniu 1 lipca 1927 r. został awansowany do stopnia podpułkownika. W związku z tym od 19 stycznia 1927 r. do 18 stycznia 1931 r. był oficerem sztabu generalnego drugiej klasy w Ministerstwie Wojny.
Po awansie na pułkownika w dniu 9 października 1932 r. Adam ponownie został instruktorem w Staff College Camberley i pozostał na tym stanowisku do 18 stycznia 1935 r., po czym od 19 stycznia 1935 r. do 30 września 1936 r. był oficerem sztabu generalnego I klasy w Ministerstwie Wojny. Następnie 1 października 1936 r. został awansowany do tymczasowego stopnia generała brygady (Temporary Brigadier) i jako taki objął stanowisko zastępcy szefa Departamentu Operacji Wojskowych w Biurze Wojny do 13 listopada 1936 roku.
Następnie, 14 listopada 1934 r., Adam został dowódcą Królewskiej Artylerii 1 Dywizji Piechoty dowodzonej przez generała dywizji Clementa Armitage'a. Po awansie do tymczasowego stopnia generała dywizji, 24 września 1937 r. zastąpił generała dywizji Johna Verekera, 6. wicehrabiego Gorta na stanowisku komendanta Staff College Camberley i pozostał na tym stanowisku do czasu zastąpienia go przez generała dywizji Bernarda Pageta 2 stycznia 1938 r., w którym to czasie 18 grudnia 1937 r. został awansowany na generała dywizji. Następnie otrzymał tymczasowy stopień generała porucznika w dniu 3 stycznia 1938 r. i służył jako zastępca szefa Cesarskiego Sztabu Generalnego, dopóki nie został zwolniony przez generała majora Hugh Massy w dniu 24 października 1939 r., Awansowany na generała porucznika w dniu 24 października 1938 roku. Jako taki był jednym z najbliższych współpracowników generała Johna Verekera, 6. wicehrabiego Gorta, który był szefem cesarskiego sztabu generalnego od 1937 roku. W dniu 2 stycznia 1939 r. został Kawalerem Orderu Łaźni (CB).
Po rozpoczęciu II wojny światowej Adam został dowódcą generalnym (General Officer Commanding) nowo utworzonego III Korpusu w dniu 25 października 1939 roku, z którym brał udział w bitwie pod Dunkierką od 26 maja do 5 czerwca 1940 roku. W dniu 7 czerwca 1940 r. został zastąpiony przez generała porucznika Jamesa Marshalla-Cornwalla, a 8 czerwca 1940 r. sam zastąpił generała porucznika Williama Bartholomew na stanowisku głównodowodzącego Dowództwa Północnego, które należało do Sił Wewnętrznych. Pozostał na tym stanowisku do 2 czerwca 1941 roku, po czym został zastąpiony przez generała porucznika Ralpha Eastwooda.
Sam Adam zastąpił generała porucznika Colville'a Wemyssa na stanowisku adiutanta generalnego sił zbrojnych w dniu 3 czerwca 1941 r., przejmując jedno z najstarszych tradycyjnych stanowisk w armii brytyjskiej, utworzone w 1763 roku. Był również drugim najwyższym przedstawicielem wojskowym w Zarządzie Armii po Szefie Imperialnego Sztabu Generalnego. Sprawował urząd adiutanta generalnego do czasu zastąpienia go przez generała porucznika Richarda O'Connora w dniu 16 czerwca 1946 roku i został awansowany na generała w tej funkcji w dniu 12 kwietnia 1942 roku. W tym samym czasie, od września 1940 r. do września 1950 r., pełnił funkcję pułkownika komendanta Królewskiej Artylerii i Wojskowego Korpusu Edukacyjnego (AEC), a także pułkownika komendanta Królewskiego Wojskowego Korpusu Dentystycznego (RADC) od 12 grudnia 1945 r. do 4 października 1951 r. W dniu 1 lipca 1941 r. został Kawalerem Komandorem Orderu Łaźni (KCB) i od tego czasu nosił przyrostek "Sir". 5 grudnia 1941 r. Adam został również członkiem Rady Armii, której był członkiem do 15 lipca 1946 roku. W dniu 1 stycznia 1946 r. został również kawalerem Wielkiego Krzyża Orderu Łaźni (GCB). Przeszedł na emeryturę z czynnej służby wojskowej 15 lipca 1946 roku. W dniu 14 listopada 1947 r. został komandorem Legii Zasługi, a po przejściu na emeryturę Adam zaangażował się w działalność różnych organizacji, zwłaszcza tych promujących edukację i naukę. Był prezesem Marylebone Cricket Club (MCC), założonego w 1787 roku, w latach 1946-1947, członkiem Miners Welfare Commission w latach 1946-1952 oraz przewodniczącym i dyrektorem generalnym British Council w latach 1946-1952. Był także prezesem Narodowego Instytutu Psychologii Przemysłowej w latach 1947-1952, członkiem Rady Instytutu Edukacji na Uniwersytecie Londyńskim w latach 1948-1967 oraz prezesem Stowarzyszenia Bibliotek w 1949 roku. Był także prezesem Narodowego Instytutu Edukacji Dorosłych w latach 1949-1964 oraz członkiem Rady Wykonawczej UNESCO w latach 1950-1954, której był przewodniczącym w latach 1952-1954. Zastąpił również Wilfreda Griffina Eady'ego na stanowisku dyrektora Working Men's College, założonego w 1854 roku, w latach 1956-1961.