Leszek (* ok. 1275; † ok. 1340) był polskim księciem inowrocławskim. Pochodził ze szlacheckiego rodu Piastów kujawskich.
Leszek był synem księcia kujawskiego Siemomysława († 1287) i Salomei Pomorskiej. Jego siostrą była Fenena z Kujaw, królowa Węgier. Jego wujem był polski król Władysław I Jagiellończyk. Po śmierci ojca, jego matka i stryj Władysław I Ellenlang początkowo przejęli regencję dla niego i jego braci. Od 1294 r. rządzili samodzielnie, Leszek w Inowrocławiu. W 1296 r., po śmierci polskiego króla Przemysława II, tymczasowo przejął Gdańsk i Pomorze, ale wkrótce wycofał się na rzecz Władysława I Ellenlanga, który w zamian dał mu ordynację wyszogrodzką. W 1300 r. złożył przysięgę wierności nowemu królowi Polski Wacławowi II. W 1303 r. rozpoczął waśń ze swoim stryjem Siemowitem z Dobrynia. Aby ją sfinansować, wydzierżawił ziemię Michelau zakonowi krzyżackiemu. W drodze na Węgry został pojmany przez Wacława II i uwolniony dopiero w 1312 r. W 1314 r. złożył przysięgę wierności Władysławowi I Ellenlangowi. W 1318 r. rozliczył się z bratem Przemysławem, który miał dziedziczyć po zmarłym. Swoje ziemie przekazał jednak bratu już w 1323 lub 1324 roku. Zeznawał jako świadek w sporach prawnych między Królestwem Polskim a Zakonem w latach 1320 i 1339. Nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci.
Balzer O., Genealogie der Piasten, Krakau 1895.