Kazimierz II (* między 1265 a 1265; † 10 czerwca 1294) był polskim księciem ze szlacheckiego rodu Piastów kujawskich.
Kazimierz był synem księcia kujawskiego Kazimierza I († 1267) i jego drugiej żony, śląskiej księżniczki Eufrozyny Opolskiej. Po śmierci ojca został oddany pod opiekę matki, która do 1275 r. objęła regencję w ziemi dobrzyńskiej i Brześciu Kujawskim. Od 1288 r. został księciem łęczyckim. W 1289 r. wraz ze starszym bratem Władysławem Ellenlangiem wspierał starania Bolesława II o tron krakowski. W bitwie pod Siewierzem pokonali panów Henryka III głogowskiego, Bolka I opolskiego i Prymasa I głogowsko-szprotawskiego. Następnie poparł Władysława Ellenlanga przeciwko królowi Wacławowi II, jednak w 1292 r. obaj zostali pojmani przez Wacława. Jednak już w 1293 r. Kazimierz, Władysław, Przemysł II i arcybiskup Jakub Świnka spotkali się w Gnieźnie, aby zawrzeć sojusz przeciwko Wacławowi. Kazimierz poległ jednak w następnym roku w bitwie pod Trojanowem przeciwko Litwinom. Prawdopodobnie został pochowany w klasztorze kolegiackim w Tumie.
Kazimierz nie ożenił się i nie miał dzieci. Jego księstwo odziedziczył starszy brat Władysław Ellenlang.
Balzer O., Genealogia Piastów, Kraków 1895.