Joseph Beer (ur. 7 maja 1908 w Gródku, Austro-Węgry; zm. 23 listopada 1987 w Nicei) był austriackim kompozytorem operetkowym.
Joseph Beer był drugim dzieckiem bankiera Usi Isidore Beera i Amalie Esther Malka; miał starszego brata i młodszą siostrę. Zaczął komponować jako chłopiec i uczęszczał do konserwatorium we Lwowie, obecnie w Polsce, podczas nauki w gimnazjum.
Pod naciskiem ojca Beer studiował przez rok prawo, a następnie przeniósł się do Wiednia, aby ubiegać się o przyjęcie do Akademii Państwowej. Nie tylko został przyjęty, ale pozwolono mu również pominąć pierwsze cztery lata studiów i od razu wziąć udział w kursie mistrzowskim Josepha Marxa. Po tym sukcesie jego ojciec zapewnił mu dwupokojowe mieszkanie w centrum Wiednia, w tym fortepian. W 1930 roku ukończył studia z najwyższym wyróżnieniem.
Po ukończeniu studiów Beer został dyrygentem wiedeńskiego zespołu baletowego, z którym odbył wiele tournée po Austrii i Bliskim Wschodzie. Zachęcony przez artystów, których spotkał podczas tych podróży, zagrał kilka swoich kompozycji słynnemu libreciście Fritzowi Löhnerowi-Bedzie, który był pod takim wrażeniem, że został agentem Beera. Pierwszym dziełem ich współpracy, która obejmowała również librecistę Ludwiga Herzera, była operetka Der Prinz von Schiras, która miała swoją premierę w Operze w Zurychu w 1934 roku, a następnie odbyła wiele tournée po Europie i Ameryce Południowej.
Jego druga operetka, Polnische Hochzeit (Polskie wesele), do libretta Alfreda Grünwalda i Fritza Löhnera-Bedy, osiągnęła jeszcze większy sukces podczas premiery w 1937 roku, również w Zurychu. Utwór został następnie wystawiony na 40 scenach i przetłumaczony na osiem języków.
Po inwazji wojsk niemieckich na Austrię w 1938 r. Beer musiał uciekać; otrzymał wizę od rządu francuskiego i zamieszkał w pokoju hotelowym w Paryżu. Zaaranżował utwory instrumentalne na orkiestrę i otrzymał zamówienie od dyrygenta Opery w Zurychu na utwór, który został następnie opublikowany pod jego nazwiskiem. Bez dostępu do fortepianu Beer napisał partyturę, w tym wszystkie partie orkiestrowe i wokalne, w trzy tygodnie.
Po niemieckiej inwazji na Paryż w 1940 roku Beer uciekł do Nicei, gdzie pozostał do końca wojny. Kontynuował aranżacje na orkiestrę i napisał swój trzeci duży utwór, Stradella in Venice, który był oparty na Epizodzie w Wenecji Alessandro Stradelli. Od 1942 roku Beer mieszkał w różnych kryjówkach. W tym czasie jego ojciec, matka i siostra, którzy pozostali we Lwowie, zostali zamordowani w obozie koncentracyjnym Auschwitz; jego librecista Fritz Löhner-Beda został zamordowany w Monowitz/Auschwitz III 4 grudnia 1942 roku.
Po wydarzeniach wojennych i głęboko dotknięty śmiercią przyjaciół i rodziny, Beer stał się skryty i odmówił praw do wykonywania swoich wcześniejszych dzieł. Niemniej jednak Polskie Wesele było wystawiane w Skandynawii do 1982 roku bez jego współpracy i zgody, często pod tytułem Masurkka. W 2011 roku córki Josepha Beera zgodziły się na austriacką premierę Polskiego Wesela podczas Wiedeńskiego Lata Operetkowego 2012; niemiecka premiera odbyła się 22 kwietnia 2023 roku w Staatsoperette Dresden. W grudniu następnego roku w teatrze w Ratyzbonie odbyła się również inscenizacja Księcia Szirazu, a światowa premiera jego oratorium Ave Maria miała miejsce w katedrze Notre Dame w Nicei w 1946 roku. Stradella in Venice, skomponowana, gdy Beer żył w ukryciu, miała swoją premierę w Operze w Zurychu w 1949 roku. Dyrygent i muzykolog Kurt Pahlen nazwał dzieło "operą komiczną wyjątkowego kalibru" w swoim Musiklexikon der Welt; André Roussin, członek Académie française, przetłumaczył ją na francuską scenę. Beer spędził większość czasu do swojej śmierci w 1987 roku pracując nad poprawkami swoich wcześniejszych dzieł; dwie nowe kompozycje to singspiels Die Polin von Napoleon (La Polonaise) (1977) i Mitternachtssonne (1987).
Po wojnie Beer ożenił się z Hanną Königsberg w Nicei; mieli dwie córki, Suzanne i Béatrice. Suzanne została artystką i filozofem w Paryżu, Béatrice została śpiewaczką sopranową w Filadelfii.
Beer uzyskał doktorat z muzykologii na Sorbonie w 1966 roku pod kierunkiem filozofa i muzykologa Vladimira Jankélévitcha. Tematem jego pracy doktorskiej był Rozwój stylu harmonicznego w utworach Skriabina, która została nagrodzona wysokim wyróżnieniem Très honourable avec félicitations du jury.
Joseph Beer jest "kompozytorem-rezydentem In Memoriam" na Atlantic Coast Opera Festival.
Joseph Beer: Polskie Wesele. Nagranie koncertowego wykonania przez Monachijską Orkiestrę Radiową pod dyrekcją Ulfa Schirmera. Georgsmarienhütte, cpo/Bayerischer Rundfunk 2016 (Rekonstrukcja: Robert Lillinger)
Monika Kornberger: Beer, Joseph. W: Oesterreichisches Musiklexikon. Online edition, Vienna 2002 ff., ISBN 3-7001-3077-5; printed edition: Volume 1, Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, Vienna 2002, ISBN 3-7001-3043-0.
Die Neue Welt, Wiedeń, (23 listopada 1934), s. 6 (Memento z 22 lipca 2011 w Internet Archive) (PDF; 3.1 MB), recenzja Der Prinz von Schiras w Theater an der Wien