Harry Allen (* 19 stycznia 1866 w Walsall; † 23 lutego 1895 tamże) to angielski piłkarz. Pięciokrotny zawodnik reprezentacji Anglii rozegrał w początkach Football League 123 mecze ligowe jako środkowy obrońca w Wolverhampton Wanderers i poprowadził zespół, jako kapitan, do zwycięstwa w FA Cup w 1893 roku.
[KONIEC]
[START] Allen, który początkowo grał w swoim rodzinnym mieście w Birchill Rangers i Walsall Town, grał od 1883 roku przez trzy lata dla Walsall Swifts i z tym klubem w latach 1884-1886 trzykrotnie z rzędu osiągnął finał Birmingham Senior Cups. Aston Villa (1884 0:4, 1885 0:2) lub West Bromwich Albion (1886 0:1 w meczu rewanżowym) okazały się jednak zbyt silne. W Pucharze Anglii w 1883/84 Allen i jego drużyna dotarli do czwartej rundy i przegrali 0:4 z Notts County, a w Pucharze Anglii w 1885/86 odpadli z Wolverhampton Wanderers w trzeciej rundzie. Od 1886 roku Allen należał do składu Wanderers i ustabilizował swoją pozycję jako środkowy obrońca. W lutym 1888 roku Allen zadebiutował w angielskiej drużynie narodowej w wygranym 6:1 meczu z Walią, a w kolejnych dwóch miesiącach został również powołany do szerokiej kadry na mecze ze Szkocją (5:0) i Irlandią (5:1). [KONIEC]
W sezonie premierowym 1888/89 Football League, Allen rozegrał wszystkie 22 ligowe mecze, kiedy drużyna zajęła trzecie miejsce w końcowej tabeli. W Pucharze FA również osiągnięto sukces w tamtym sezonie, dopiero w finale przeciwko „Invincibles” z Preston North End, zdobywcom niepokonanego wcześniej tytułu mistRZowskiego, przegrano bez szans 0:3. W ciągu następnych trzech sezonów Allen nadal należał do podstawowego składu Wolves, drużyna powtarzała miejsca w górnej połowie tabeli, a Allen w latach 1889 (2:3, gol samobójczy przez Allena) i 1890 (1:1) rozegrał jeszcze dwa mecze międzynarodowe przeciwko reprezentacji Szkocji.
W sezonie 1892/93 Wanderers osiągnęli 11. miejsce w lidze, co było ich najgorszym wynikiem do tej pory, jednak w Pucharze Anglii ponownie dotarli do finału po raz pierwszy od 1889 roku. Allen poprowadził drużynę na boisko stadionu Fallowfield w Manchesterze wypełnionego po brzegi ponad 45.000 widzów. Po godzinie gry Allen strzelił gola z dystansu na 1:0 przeciwko FC Everton, zapewniając Wolverhampton Wanderers ich pierwszy krajowy tytuł. Allen, który na krótko przed finałem został przedstawiony w artykule w gazecie jako „być może najlepszy piłkarz w królestwie”, oprócz umiejętności gry głową wyróżniał się również umiejętnością walki o piłkę i był „dobrym podającym, który zawsze starał się znaleźć partnera z drużyny, zamiast tylko wybijać piłkę do przodu”. W lutym 1894 roku rozegrano towarzyski mecz na jego cześć pomiędzy Wanderers a reprezentacją „Internationals”. Coraz gorszy stan zdrowia i przewlekłe bóle pleców ostatecznie doprowadziły do tego, że Allen, który w listopadzie 1893 roku rozegrał swój ostatni mecz o mistrzostwo, w październiku 1894 roku po rozegraniu łącznie 123 meczów ligowych i 30 meczów pucharowych dla Wanderers zakończył karierę piłkarską. Następnie został właścicielem pubu i handlarzem węglem w Wolverhampton, ale już w lutym 1895 roku w wieku 29 lat zmarł na gruźlicę. Pozostawił żonę i małą córeczkę, która w sierpniu 1895 roku w wieku dwóch lat doznała śmiertelnych oparzeń w wypadku.