Gilles Aillaud [ˈʒil a'joː] (* 5 czerwca 1928 w Paryżu; † 24 marca 2005 w Paryżu) był francuskim malarzem, grafikiem, scenografem i autorem. Był jednym z najważniejszych przedstawicieli figuracji narracyjnej.
Syn francuskiego architekta Émile'a Aillauda, zaczął malować jeszcze w szkole, ale najpierw studiował filozofię i literaturę na Sorbonie. Następnie spędził czas we Włoszech. Malarstwem zajął się ponownie w 1949 roku i po raz pierwszy wystawiał w 1950 roku w Galleria dell'Obelisco. Kolejne wystawy odbyły się w Paryżu, Turynie, Brukseli, Nowym Jorku i Mediolanie.
Znacząca była jego współpraca z hiszpańskim artystą Eduardo Arroyo (1937-2018) i włoskim malarzem Antonio Recalcati (* 1938), z którymi stworzył wspólne dzieło Vivre et laisser mourir ou La fin tragique de Marcel Duchamp ("Żyj i pozwól umrzeć lub tragiczny koniec Marcela Duchampa") w 1965 roku. W tym samym roku Gilles Aillaud objął przewodnictwo Salon de la jeune peinture. Podczas powstań studenckich w maju 1968 roku wyraził swój radykalizm polityczny, uczestnicząc w wystawach "sztuki antyautorytarnej" i przedstawieniach antyamerykańskich sztuk teatralnych. Jego pierwsza międzynarodowa wystawa miała miejsce w 1971 roku w Musée d'art moderne de la Ville de Paris.
Począwszy od 1972 roku, Aillaud rozwinął szeroką działalność w dziedzinie scenografii, początkowo we współpracy z Eduardo Arroyo. Na tym polu współpracował z takimi reżyserami teatralnymi jak Jean Jourdheuil, Klaus Michael Grüber, Luc Bondy i Giorgio Strehler. Scenografia, którą stworzył wraz z Arroyo w 1974 roku do Bachantek Eurypidesa, wystawionych przez Grübera w berlińskiej Schaubühne am Lehniner Platz, wywołała sensację. W ciągu 30 lat, aż do śmierci, Aillaud pracował na wielu ważnych europejskich scenach. Jego ostatnie dzieło jako scenografa powstało w 2005 roku dla Festiwalu w Wiedniu.
Aillaud odrzucił klasyczną koncepcję scenografii jako zwykłej dekoracji i postrzegał jej zadanie jako alienację i rozczarowanie w sensie Bertolta Brechta. Ulubionymi motywami Aillauda są zwierzęta w klatkach w zoo lub na farmie oraz puste krajobrazy plażowe. Jego obrazy i grafiki charakteryzują się nieskazitelnym chłodem i sposobem, w jaki jednocześnie wciągają widza do dzieła poprzez perspektywę i poza dzieło poprzez ogólną kompozycję.
Scenografia1972: W gąszczu miast Bertolta Brechta, Awinion, Festiwal w Awinionie, inscenizacja Jean-Pierre Vincent (i Jean Jourdheuil, Compagnie Vincent-Jourdheuil).
1974: Bachantki Eurypidesa, Berlin, Schaubühne am Lehniner Platz, inscenizacja: Klaus Michael Grüber
1982: Faust Johanna Wolfganga von Goethego, Berlin, produkcja: Klaus Michael Grüber
1984: Bérénice Jeana Racine'a, Paryż, Comédie-Française, produkcja: Klaus Michael Grüber
1987: La medesima strada Jean-Christophe'a Bailly'ego i Gilles'a Aillauda, Mediolan, Piccolo Teatro, inscenizacja: Giorgio Strehler
1989: Śmierć Dantona Georga Büchnera, Nanterre, inscenizacja: Klaus Michael Grüber
1991: Erwartung Arnolda Schönberga, Bruksela, Théâtre de la Monnaie, inscenizacja: Klaus Michael Grüber
1994: Die Stunde, da wir nichts voneinander wussten Petera Handke, Berlin i Paryż, reż. Luc Bondy
1996: Don Carlos Giuseppe Verdiego, Paryż, Théâtre du Châtelet, reżyseria Luc Bondy
1999: Mewa Antoniego Czechowa, Wiedeń, Burgtheater, pokaz w Akademietheater, inscenizacja: Luc Bondy
2003: Idomeneo Wolfganga Amadeusza Mozarta, Zurych, Opera House, inscenizacja Klaus Michael Grüber
2005: Diary of a Missing Man Leoša Janáčka, Wiener Festwochen, inscenizacja Klaus Michael GrüberPoems1987: Dans le bleu foncé du matin, Ed. Christian Bourgois, Paris 1987, ISBN 2-267-00489-5Essays on the theory and aesthetics of art and theatre1989: La medesima strada (with Jean-Christophe Bailly), Ed. Christian Bourgois, Paris 1989, ISBN 2-267-00741-XTheatre plays1996: Le masque de Robespierre, Ed. Christian Bourgois, Paris 1996, ISBN 2-267-01332-0
1998: Jan Vermeer et Spinoza, red. Christian Bourgois, Paryż 1998, ISBN 2-267-00491-7
1971: Paryż, Musée d'art moderne de la Ville de Paris
1976: Retrospektywa, Wenecja
1991: Retrospektywa, Madryt
1998: Retrospektywa, Pekin
2005: Halle; ta pierwsza duża wystawa prac Aillauda w Niemczech odbyła się zaraz po jego śmierci.
Jean-Christophe Bailly: Gilles Aillaud, Éd. Dimanche, Marsylia 2005, ISBN 2-86916-143-3 (francuski)
Horst Schumacher: Aillaud, Gilles. In: Manfred Brauneck, Wolfgang Beck (eds.): Theaterlexikon 2: Actors and directors, stage managers, dramaturges and stage designers. Rowohlts Enzyklopädie im Rowohlt Taschenbuch Verlag. Reinbek bei Hamburg, sierpień 2007, ISBN 978 3 499 55650 0, str. 16