Zofia Cykowiak, także Zocha Nowak (* 1923; † 2009), była polską muzyczką i ocalałą z Holokaustu.
Zofia Cykowiak uczęszczała do klasy skrzypiec w gimnazjum i grała w szkolnej orkiestrze; została deportowana z Poznania do Auschwitz przez gestapo, a po przybyciu do Auschwitz otrzymała numer 44327. Później dołączyła do dziewczęcej orkiestry w Auschwitz jako skrzypaczka. Grała w orkiestrze aż do jej rozwiązania w październiku 1944 roku. Wraz z innymi muzykami z orkiestry dziewczęcej została później wysłana do Ravensbrück w kobiecym obozie koncentracyjnym, gdzie przeżyła wyzwolenie.
Po wojnie opisała swoje wspomnienia o dyrygentce orkiestry dziewczęcej, Almie Rosé: "Gra Almy również nas fascynowała. Czuło się, że muzyka, którą musiała tam tworzyć, była całym jej światem, że musiała ją tworzyć w tak nieludzkim świecie. Wiem to od niej samej. Zwierzyła mi się z tego, kiedy oglądaliśmy transport żydowskich kobiet, które były oddzielane od obozu i trafiały do komór gazowych, w pełni świadome swojego losu. Przewożono je nagie na otwartych ciężarówkach. Krzyczały i rozpaczały, a ona była tak straumatyzowana do końca życia, że po wyzwoleniu z obozu koncentracyjnego przestała grać na skrzypcach. Już wcześniej cierpiała na napady lęku i apatię. Mieszkała w Krakowie.
Po publikacji książki "Dziewczęca orkiestra w Auschwitz" autorstwa byłej koleżanki z pracy, Fanii Fénelon, Cykowiak skrytykowała m.in. stygmatyzujący opis scen lesbijskich w książce. W ciągu swojego życia udzieliła kilku wywiadów i krytycznie skomentowała inne relacje byłych muzyków orkiestry dziewczęcej.
Gabriele Knapp: Orkiestra żeńska w Auschwitz - muzyczna praca przymusowa i radzenie sobie z nią. Von Bockel, 1996, różne strony.
Praca magisterska: Ina Fujii: Muzyka przeciwko śmierci. Uniwersytet Humboldta w Berlinie, 2012, różne strony.
Shi no kuni no senritsu (Melodie z krainy śmierci). Japoński film oparty na wywiadzie lub monologu Cykowiaka i innych. Reżyseria Naito Seigo, NHK, 2003.