Aguinaldo Boulitreau Fragoso (* 3 marca 1907 w Recife; † 18 marca 1978 w Rio de Janeiro) był brazylijskim dyplomatą, który był m.in. ambasadorem w Argentynie w latach 1958-1963 i ambasadorem w Portugalii w latach 1964-1966. Jako sekretarz generalny MSZ pełnił też kilkakrotnie funkcję p.o. ministra spraw zagranicznych w okresie od sierpnia do września 1963 r., od października do listopada 1963 r. oraz od marca do kwietnia 1964 r.
Aguinaldo Boulitreau Fragoso, syn dyplomaty Luísa Eulálio Fragoso i jego żony Marii Luísy Boulitreau Fragoso, rozpoczął karierę dyplomatyczną w 1934 roku jako konsul trzeciej klasy w gabinecie ministra spraw zagranicznych José Carlosa de Macedo Soaresa. W 1936 r. awansował na konsula II klasy i przeniósł się do misji w Szwajcarii jako II sekretarz oraz do ambasady w Peru jako II sekretarz w 1937 r. W 1938 r. został II sekretarzem w ambasadzie w USA i wchodził w skład delegacji na II Międzyamerykańskie Spotkanie Ministrów Spraw Zagranicznych w Hawanie w 1940 r. W 1942 roku powrócił do Ministerstwa Spraw Zagranicznych i został pracownikiem w biurze Ministra Spraw Zagranicznych Oswaldo Aranha i jako taki był sekretarzem III Międzyamerykańskiego Spotkania Ministrów Spraw Zagranicznych w Rio de Janeiro w styczniu 1943 roku, które dotyczyło zerwania stosunków dyplomatycznych z mocarstwami Osi - Niemcami, Włochami i Japonią podczas II wojny światowej. W 1943 roku awansował na pierwszego sekretarza w ambasadzie w USA i pełnił funkcję sekretarza generalnego delegacji brazylijskiej na Konferencję w Bretton Woods (1-22 lipca 1944), która doprowadziła do powstania po II wojnie światowej nowo utworzonego międzynarodowego porządku monetarnego z pasmami kursowymi zwanego Systemem z Bretton Woods.
W 1945 roku Fragoso był sekretarzem delegacji na Międzynarodową Konferencję Wojny i Pokoju w Mexico City oraz na Konferencję w San Francisco (25 kwietnia - 26 czerwca 1945), która doprowadziła do powstania Organizacji Narodów Zjednoczonych. Był także Chargé d'Affaires Ambasady w USA od 5 do 21 września 1945 r. i wchodził w skład delegacji do Komitetu Doradczego Nadzwyczajnej Obrony Politycznej w Montevideo w 1946 r., którego był radcą w lutym 1947 r. W 1947 r. był także asystentem sekretarza generalnego Międzyamerykańskiej Konferencji ds. Utrzymania Pokoju i Bezpieczeństwa w Rio de Janeiro. W 1949 r. awansował na radcę w ambasadzie w Urugwaju, choć wkrótce potem wrócił i został szefem Wydziału Personalnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako radca ministerialny II klasy. W 1950 r. został szefem Departamentu Protokołu w Itamarati, Ministerstwie Spraw Zagranicznych, i jako taki wchodził również w skład komisji organizacyjnej I Kongresu dla Fundacji Unii Łacińskiej w Rio de Janeiro w 1951 r. W 1952 r. był też członkiem komisji organizacyjnej VII Międzyamerykańskiego Zgromadzenia Kobiet. W 1952 r. był także członkiem komisji organizacyjnej VII Międzyamerykańskiego Zgromadzenia Kobiet, odbywającego się również w Rio de Janeiro, oraz zastępcą delegata na VII Sesję Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku. W 1953 r. objął stanowisko szefa gabinetu ministra spraw zagranicznych Vicente Ráo, a jakiś czas później szefa Departamentu Administracji MSZ, gdzie po raz ostatni awansował w 1955 r. na radcę ministerialnego I klasy.
12 listopada 1955 roku Aguinaldo Boulitreau Fragoso został ambasadorem w Panamie, gdzie pozostał do 2 września 1958 roku, kiedy to zastąpił Marcosa Tancredo Borgesa da Fonseca na stanowisku ambasadora w Argentynie, które zajmował do 1963 roku, kiedy to zastąpił go Luís Leivas Bastian Pinto. Był też delegatem na VII Zgromadzenie Ogólne Panamerykańskiego Instytutu Geografii i Historii w Buenos Aires w 1961 roku. Po powrocie do Brazylii, w 1963 roku został sekretarzem generalnym ds. polityki zagranicznej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W tym charakterze pełnił funkcję p.o. ministra spraw zagranicznych podczas nieobecności prezydenta João Goularta w kraju w okresie od sierpnia do września 1963 r., od października do listopada 1963 r. oraz kilkakrotnie od marca do kwietnia 1964 r. W tym czasie pełnił również funkcję przewodniczącego Komisji Planowania Politycznego. Wkrótce po rozpoczęciu dyktatury wojskowej, 25 czerwca 1964 roku został ambasadorem w Portugalii i pozostał na tym stanowisku do 1966 roku, kiedy to został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Infantego Dom Henrique. Następnie był przedstawicielem Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Najwyższej Radzie Doradczej Superintendencji Rozwoju Północnego Wschodu Brazylii SUDENE (Superintendência do Desenvolvimento do Nordeste).
Fragoso został następnie 11 lipca 1967 r. ambasadorem w Wenezueli i jako taki był również akredytowany jako ambasador w Trynidadzie i Tobago do 1969 r. Po raz ostatni został ambasadorem w Szwajcarii 27 lutego 1970 roku i pełnił tę funkcję do 13 marca 1972 roku.
Z małżeństwa z Coriną Ifigênia Pessoa urodził się ich syn João Carlos Pessoa Fragoso, który również był kilkakrotnie ambasadorem.
Aguinaldo Boulitreau Fragoso w Centro de Pesquisa e Documentação de História Contemporânea do Brasil (CPDOC) Fundação Getulio Vargas (FGV)