Walerian Borowczyk (* 2 września 1923 w Kwilczu; † 3 lutego 2006 w Paryżu) był polskim reżyserem filmowym. Od 1959 roku mieszkał we Francji.
Walerian Borowczyk początkowo kształcił się jako malarz i grafik. W 1953 roku został laureatem Polskiej Nagrody Państwowej. Pierwszy kontakt z filmem miał jako projektant plakatów filmowych. Pod koniec lat 50. zaczął rysować krótkometrażowe filmy animowane. Na początku lat 60. wyjechał z Polski do Francji, gdzie stał się jednym z najwybitniejszych animatorów w kraju. Po serii nagradzanych filmów krótkometrażowych (m.in. Dom, Renaissance, Les jeux des anges, Le dictionnaire de Joachim), w 1968 roku nakręcił swój pierwszy film pełnometrażowy, Goto, l'île d'amour (Goto, wyspa miłości, 1969). W tym filmie, w którym Pierre Brasseur zagrał główną rolę, położył podwaliny pod filmy, z których stał się znany: Erotyzm.
Przełomem w jego karierze okazały się Opowieści niemoralne (Contes immoraux, 1974). Niektóre sceny w filmie przyniosły mu reputację twórcy dzieł niemal pornograficznych. Ponadto bardzo młode - a przynajmniej młodo wyglądające - aktorki, takie jak Charlotte Alexandra i Lise Danvers, były tematem rozmów w mieście. Paloma Picasso, córka Pabla Picassa, również wystąpiła w filmie jako Elisabeth Báthory w czterech epizodach o różnej jakości. Kolejne sukcesy przyniosły mu filmy La Bête (Bestia, 1975) i Immoral Novices (Interno di un convento, 1978). Po filmie Lulu z 1980 roku kariera Borowczyka zaczęła spadać. Z niewielkim sukcesem i bez lekkości swoich wcześniejszych dzieł, powstał jeszcze tylko jeden znany film, Emmanuelle 5 (1987). Jego ostatnim dziełem był odcinek serialu telewizyjnego Erotic at Night (Série rose) z 1990 roku. Borowczyk był również scenarzystą wielu swoich filmów, a także autorem zdjęć, montażystą i producentem niektórych z nich.
Borowczyk zdobył główną nagrodę w sekcji "Międzynarodowe Forum Młodego Kina" na Berlinale w 1972 r. za film Blanche (1972). Wcześniej, w 1968 r., zdobył tam Srebrnego Niedźwiedzia za film animowany Rosalie, który otrzymał wyróżnienie na Festiwalu Filmowym w Locarno. Był nominowany do Złotej Palmy na festiwalu w Cannes w 1975 roku za polski film Dzieje grzechu (1975). Docteur Jekyll et les femmes przyniósł mu nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Katalonii, a Théâtre de M. et Mme. Kabal nagrodę Interfilm na Festiwalu Filmowym Mannheim-Heidelberg. Pierwszą nominację do nagrody filmowej otrzymał w 1960 roku za jeden ze swoich wczesnych filmów animowanych, Dom (1958).
1959: Dom (krótkometrażowy film animowany, współreżyseria Jan Lenica)
1964: Renaissance (krótkometrażowy film animowany)
1965: Les jeux des anges (krótkometrażowy film animowany)
1965: Le dictionnaire de Joachim (krótkometrażowy film animowany)
1966: Rosalie (film krótkometrażowy)
1967: Théâtre de M. et Mme Kabal (Teatr M. i M. Kabal)
1969: Goto, l'île d'amour (Goto, wyspa miłości)
1972: Blanche
1974: Opowieści niemoralne (Contes immoraux)
1975: Bestia (La bête)
1975: Historia grzechu (Dzieje grzechu)
1976: Emanuela 77 (La Marge)
1978: Niemoralni nowicjusze (Interno di un convento)
1979: Niemoralne anioły (Les héroïnes du mal)
1980: Lulu
1981: Doktor Jekyll i kobiety (Docteur Jekyll et les femmes)
1983: Ars amandi - Sztuka miłości
1986-1991: Erotyka nocą (Série rose, serial telewizyjny, cztery odcinki)
1987: Emmanuelle 5
1987: Cérémonie d'amour
2014: Walerian Borowczyk: The Listening Eye, Institute of Contemporary Arts, Londyn.
Kim Newman: Nightmare Movies. Critical History of the Horror Film, 1968-88. 2nd ed. Bloomsbury Publ., Londyn 1988, ISBN 0-7475-0295-1.
Cathal Tohill, Pete Tombs: Immoral Tales. European Sex & Horror Movies 1956-1984, St. Martin's Press, New York 1994, ISBN 0-312-13519-X (rozdział poświęcony Walerianowi Borowczykowi).
Jeremy M. Robinson: Walerian Borowczyk. Cinema of Erotic Dreams. Crescent Moon Publ., Maidstone 2008, ISBN 978-1-86171-230-1.